این جمله را زیاد شنیده ایم: سعی کن پل های پشت سرت را خراب نکنی! من فکر می کنم یک جای کارِ این نصیحتِ به ظاهر وزین، اساسی می لنگد و برای خیلی از موقعیت ها صدق نمی کند. برای شغلی که جایتان در آنجا نیست، برای رابطه هایی که آزارتان میدهد، برای جاهایی که قدرتان را نمی دانند، نباید پُلی باقی بگذارید. باید راه را برای برگشت به انتخابهای اشتباه و آدمهای اشتباهِ زندگیتان ببندید. در بسیاری از مواقع، این باورِ “احتیاط کن” تماماً وَهم است، دروغیست از ما به خودِ ما برای رسیدن به آرامش و امنیتی کاذب و موقتی! شاید بگوئید که احتیاط شرط عقل است، اما من میگویم دل و جرأت و شهامت داشتن هم کارِ مرد است(مرد استعاره از انسانِ اصیل). خیلی جاها نباید احتیاط کرد، نباید مسیرهای برگشت را برای خود باز گذاشت تا از همان راهی که خود را آزاد کرده اید، دوباره به اسارت تان بازنگردید. شک ندارم روزی این احتیاط ها و پُل های باقی گذاشته، آوارِ حماقت میشود بر روح تان! از من میشنوید، به وقتش بعضی از پُل های پشت سرتان را خراب کنید…
